Hoe je van je chipsverslaving af komt (of andere guilty pleasures)
18 oktober 2018 Geen reactiesGoed, dan maar met de billen bloot… Als ik ervaringen uit de praktijk wil plaatsen op de website en social media, moet ik heel erg oppassen met wat ik schrijf. Wat ik niet wil, is dat een cliënt zich herkent in het verhaal en dus weet dat het over hem of haar gaat. Het meest veilig is het plaatsen van persoonlijke verhalen, maar ja… Dan ga je dus met de billen bloot, zoals met dit verhaal.
Tijdens een bijscholingscursus ‘Overwin verslavingen’ dacht ik heel onschuldig ‘mijn neiging tot chips eten op de bank’ in te brengen als op te lossen probleem. “Niet echt een verslaving”, dacht ik nog. En daarbij de naïeve gedachte “dat fixen we even zonder grote moeite”. Tja, dat heb ik vaker geroepen tijdens een cursus en juist dan komt de meeste ‘shit’ naar boven.
Samen met een collega ging ik aan de slag. Ze stelde mij wat vragen over dat ‘chips eten’, die ik allemaal prima kon beantwoorden. Totdat ze vroeg: ‘heb je dat altijd al gedaan’? Nou nee dus. Ineens had ik een heel helder beeld van het moment waarop het was ontstaan. Ik heb namelijk 20 jaar geleden in Antwerpen gewoond voor stage. ’s Avonds op de bank met mijn kat Whiskey naast mij voelde ik mij behoorlijk alleen (mijn Belgische collega’s waren niet zo gek op Nederlanders) en dus liep ik regelmatig naar de avondwinkel onder mijn appartement en deed mij tegoed aan een zak chips. De leegte die ik daar voelde werd opgevuld door de chips die ik at. Tijdens de cursus heb ik tranen met tuiten zitten huilen. Ik wist niet eens dat het me nog zo raakte dat ik daar alleen zat. Het is niet zo dat ik mij nu thuis alleen voel als ik op de bank zit, maar mijn brein heeft nu eenmaal 20 jaar geleden een koppeling gemaakt tussen de bank, alleen zijn en chips eten. Ik wist het alleen niet.
De tranen tijdens de cursus luchtte wel heel erg op en dus ging ik er vanuit dat mijn neiging tot chips eten als sneeuw door de zon verdwenen was. Niet dus. De afgelopen week at ik chips alsof mijn leven er vanaf hing. En nu, een week later, merk ik dat ik helemaal geen zin meer heb ik chips. Alsof er ineens geen leegte meer is. Blijkbaar ging mijn lijf eerst even in protest, voordat er verandering kon optreden.
Bij mij zat er duidelijk een emotie onder de verslaving. Maar er kunnen ook vele andere oorzaken zijn, zoals een tekort aan vitaminen en mineralen. Als je dat opschroeft, kan de behoefte aan jouw guilty pleasure zomaar verminderen of helemaal verdwijnen.
Ook benieuwd wat de oorzaak van jouw verslaving is én hoe je er vanaf komt? Je bent van harte welkom in de praktijk!
